René (37) uit Rotterdam runt een winkel met Surinaamse zangvogels. Toen hij een aantal jaar geleden voor het eerst zo’n vogeltje zag besloot hij zijn baan in de verslavingszorg op te zeggen en het helemaal anders te doen.

Ik run een klein bedrijfje in Surinaamse zangvogels. Dat is ooit begonnen toen ik werkte bij het Leger des Heils, met dak- en thuislozen en verslaafden. Een collega van mij had een vogelkooitje met een vogeltje erin. Toen was de interesse gewekt. Eerst hobbymatige verkoop vanuit huis met een compagnon. Dat ging zo goed dat het druk werd en de vrouwen zeiden: “Ga maar een pand zoeken vanuit waar je dit kan doen.”. In dat pand zit ik nu nog steeds.

Mijn grootste passies zijn mijn kinderen en mijn vrouw. Daar ben ik elke dag mee bezig, maar dat gaat ook vanzelf. Daarnaast zijn toch de vogels een grote passie. Ik kan me nog steeds verbazen over hoe een vogel zingt. Wat voor geluid eruit komt. Ik ben ook wel echt iemand die van de natuur houdt. Dus dat zal in de toekomst ook wel een leidraad zijn voor mezelf.

In principe zijn er nog wel dromen, maar ik ben daar nu niet echt mee bezig. Omdat ik meer tevreden wil zijn in het nu en met wat ik heb. Wel vind ik het fijn om kleine dingetjes af te vinken. Zoals dingen die gedaan moeten worden in de tuin of in het huis.

Dit is mijn tweede vrouw. Ik hoop later nog steeds samen met haar te zijn. Maar er is geen garantie voor de toekomst. Mocht het door omstandigheden toch nog stuklopen, dan zit er wel een kans in dat ik de rest van mijn leven alleen verder ga.

Ik heb financieel niks geregeld voor later. Denk dat het pensioen niet meer bestaat als ik 65 jaar ben. Dan moet ik het zelf rooien. Of doorwerken. Misschien werk ik wel tot mijn 75e. We zien het wel. Ik leef in het nu.

Later hoop ik in alle geluk te leven en te kunnen genieten van de dingen om me heen. Dat ik door de ervaringen in het leven wijzer en zachtmoediger word. Ik hoop dat ik nog steeds de echtgenoot van mijn vrouw en de vader van mijn twee kinderen ben. Misschien nog een derde erbij.

Waar ik persoonlijk nog weleens tegenaan loop, is het eigenbelang van sommige mensen. Dan denk ik altijd: Het gaat niet om jezelf in de wereld, maar om het plekje dat je hebt in de wereld.